To éna mínas

Ena mínas!
Inmiddels zit ik alweer iets meer dan één maand in Santorini en het is nog steeds top. Kan ik mijn opleiding niet gewoon hier afmaken vraag ik me af?
De afgelopen 2 weken waren weer volgepland met activiteiten en werkzaamheden en echte rust is er weinig geweest, maar dat is helemaal niet erg.
De dag na het schrijven van mijn laatste blog heb ik voor het eerst de culinaire hike gedaan met 2 Amerikaanse dames. Hierbij gaan we eerst naar de oude stad van Akrotiri die 3500 jaar geleden begraven is door een vulkaanuitbarsting. Vervolgens lopen we door de wijnvelden die hier heel anders zijn dan overal ter wereld en eindigen we bij een klein familiebedrijfje. Hier krijgen we een Griekse kookcursus met wijnproeverij waarna de cliënten weer afgezet worden bij hun hotel. Dit is de makkelijkste hike die we aanbieden en is daarom niet zozeer een hike als wel een wandeling, leuk voor de afwisseling voor mij.
De 2 dagen erna waren er geen programma’s gepland, maar wel een aantal klusjes of kantoorzaken die nog gedaan moesten worden en dus wat minder actieve dagen. Om toch m’n beweging te krijgen ben ik tussendoor zelf op verkenning uit gegaan en aan het klimmen geslagen in de buurt van Akrotiri. In de avond zijn we langs een kerk gegaan die in bezit is van onze buren. Bijna iedere familie hier bezit wel een kerk en op de dag van de heilige die ze aanbidden verwelkomen ze iedereen die wilt in hun kerk en bieden ze hen eten en gezelligheid aan. Laten dat nou net 2 dingen zijn waar ik wel van hou 

Later in de week kwamen dezelfde 2 Amerikaanse dames weer bij ons, maar ditmaal om de hike van Fira naar Oia te doen, één van de langere die we hebben. Helaas regende het die dag, maar dat kon de pret niet drukken. De tweede helft van de hike begon de zon gelukkig te schijnen en konden we hem mooi afsluiten in Oia. Wat me vooral is opgevallen aan een hoop cliënten tijdens de hikes is dat ze niet zo zeer komen voor de hikes zelf of de informatie die ze krijgen, maar meer voor de foto’s die ze aan familieleden willen laten zien of juist meer voor het gezelschap en iemand die de omgeving kent om ze de leukste eten en winkelplekjes te laten zien. Zelf vind ik dit jammer, omdat ik ervan hou mensen wat nieuws te leren en wanneer blijkt dat ze niet geïnteresseerd zijn in informatie over het eiland, de mensen of de geschiedenis, is dat jammer. Maar gelukkig heb ik nog geen vervelende cliënten gehad en kon ik in ieder geval altijd nog een leuk gesprek hebben tijdens de activiteit. In de avond ben ik samen met een collega naar een strand gegaan voor een wandeling langs spierwitte torenhoge rotsen van Pames steen.
De dag erna was dezelfde hike geboekt, maar dit keer door een vrouw uit Hong Kong. Zoals je misschien gezien hebt, zijn er nog niet echt grote groepen geweest met mensen, maar dit komt doordat het seizoen nog moet beginnen. En het voordeel van een kleinere groep is dat je meer contact kunt hebben met de mensen en dus vaak betere gesprekken krijgt en zelfs over elkaars land en cultuur kunt leren.
Tijdens deze hike zijn we bijna een uur lang gevolgd door een hondje die vol energie overal overheen sprong en onderdoor ging maar nooit van onze zijde week. We zagen aan de halsband dat het geen zwerfhond was, maar dat hij waarschijnlijk weggelopen was van huis. Uiteindelijk hebben we dus besloten om hem in huis te nemen tot we de eigenaar gevonden hadden.

In de middag was er een kayakprogramma die compleet volgens de planning verliep en waarin eigenlijk alles perfect was(zeer zeldzaam, er gebeurd meestal wel iets bijzonders). Maar de dag erna hadden we onze eerste SUP activiteit met 2 Brazilianen. Zelf stond ik niet op de SUP, maar zat ik in een kajak om als fotograaf te functioneren en ondertussen op te letten hoe de activiteit gegeven wordt. De reden hiervoor is dat de kajak sneller is en makkelijker te manoeuvreren en dus beter is als je de SUP nog niet voor 100% onder de knie hebt. In de avond kregen we de officiële briefing over het werkbeleid aangezien het seizoen bijna zou beginnen. Tot dan toe was alles nog redelijk relaxt gedaan, maar vanaf nu zou er echt gewerkt gaan worden. Het is een strict beleid en er zal zwaar en veel gewerkt gaan worden en wat de manager(s) zegt is wet en daar wordt niet tegen in gegaan. Daarnaast hebben we tactieken besproken over het begeleiden van groepen in de kajak, aangezien verschillende situaties en weer vragen voor andere tactieken in begeleiding.

Dit konden we de volgende dag gelijk toepassen aangezien we 2 Fransen hadden voor een kajak activiteit. De volgende 2 dagen ben ik met name bezig geweest met netwerken en marketing door langs hotels te gaan en andere contacten die we hebben om te praten over promotie voor ons bedrijf. Ook heb ik hierin mijn eerste training gekregen in de mono kajak. Aangezien ik nog nooit gekajakt(met d of t?) heb op open zee en in een mono kajak en ook geen licentie heb als begeleider, zou ik in eerste instantie niet in een mono mogen begeleiden. Maar ze denken dat ik het snel oppik en dus misschien toch in staat zal zijn om in een mono groepen te begeleiden(wel altijd samen met een andere gids). Het is nog een beetje onwennig, maar mono is wel zo veel toffer dan een dubbel, er komt ineens veel meer bij kijken dan simpelweg paddlen. Helaas ben ik die avond wel ziek geworden en heb ik een tijd ziek op bed gelegen. Ik denk dat dit kwam door het verschil in eten wat ze hier hebben en wat ik thuis eet. Gelukkig heeft dit maar één dag geduurd en kon ik vrij snel alweer op pad.
Deze week werd helaas ook weer gevuld door sterke winden en regen waardoor sommige programma’s verplaatst moesten worden. In alle jaren dat ze hier zitten hebben ze nog nooit zoveel regen gehad. Het grappige is dat ik bij een miezerbui iedereen zie rennen voor de regen met capuchons op en ik als Nederlander denk: ”Wat is er mis? Dit is toch zomer voor ons?”

De volgende mono kajaktraining was een stuk zwaarder dan de eerste. Het was meer een mentale training dan een training van technieken. Zo waren er grote golven, wat de balans lastig maakte en hebben we geoefend met de eskimo rescue. Hierbij gaat het erom wat er gebeurt als je kapseist, maar niet uit de kajak komt of wil komen. Je wordt hierbij gered door een andere gids die in de buurt is en moet jezelf omhoog hijsen aan zijn kajak. Met andere woorden, je zit vast in een kajak onder water, steekt je handen boven water en wacht tot je een andere kajak voelt. Natuurlijk kun je jezelf wel eruit laten, maar soms is dat niet de beste optie. Het is vooral nog lastig voor mij om helemaal in rust te blijven terwijl ik daar onderwater in de kajak hang en moet wachten op de redding. In dit geval komt de redding binnen ongeveer 10 seconden omdat ze weten dat het gebeurt, maar onderwater als je vast zit lijkt het een eeuwigheid. Het is vooral nog een kwestie van veel oefenen om die rust te behouden onder water.

En nu zit ik hier, alleen op het kantoor aangezien de managers weg zijn op een 10-daagse kajak tocht. We zijn met z’n 2en overgebleven en ze vertrouwen ons ermee alles af te handelen wat er gebeurt. Maar gelukkig is er niet al te veel gepland deze week aan trips, waardoor we ook tijd overhouden om deze zaken af te handelen. Wel maken we nu werkdagen waarbij we rond 6:00 beginnen en klaar zijn rond 22:00, maar het is tof werk, dus helemaal niet erg. Voorlopig houd ik het nog wel vol, ook al mis ik sommige dingen van thuis wel.